Ik ben een kankerpatiënt die tot op heden het geluk redelijk aan zijn zijde heeft gehad. Daarbij kan je je natuurlijk afvragen hoe je geluk definieert wanneer je een ongeneeslijke hersentumor hebt en je de tijd die resteert verder moet leven met de nodige beperkingen. Ik koester echter dat ik, sinds bij mij een hersentumor werd geconstateerd – inmiddels ruim veertien maanden geleden – weinig pijn heb gehad en niet of nauwelijks ziek ben geweest.

Kortjakje
Tot vorige week dan helaas. Toen heb ik een paar dagen aan den lijve ondervonden wat het betekent om kanker te hebben en tegelijkertijd ziek te zijn. Ziek in de zin dat je je voor even slap en lamlendig voelt zoals bijvoorbeeld bij een griepje. Met mijn steun en toeverlaat bracht ik weer eens een weekend door in de B&B van mijn favoriete visboer, die overigens afgelopen zaterdag op de Vlaardingse markt na ruim veertig jaar afscheid nam als marktkoopman. Na twee mooie dagen in het rustieke Lasne nabij Brussel kreeg ik het op de dag van vertrek koud en begon ik te beven. De terugreis, die door fileleed op de Vlaamse wegen helaas langer duurde dan gepland werd voor mij daardoor de spreekwoordelijke hel. Op de enige dag van de week dat Kortjakje niet ziek is, werd ik het. Na ruim 3,5 uur rillen, bereikten we uiteindelijk mijn straat. De pakweg dertig meter van auto naar woning deden daarna denken aan de laatste kilometers van de 13 marathons die ik in mijn mobiele verleden heb afgelegd. Ik moest ongeveer vier, vijf keer stoppen voordat ik weer voldoende energie had verzameld om een paar stappen verder te zetten. Eenmaal in huis was het mijn bed waarnaar ik het meest verlangde. De thermometer wees vervolgens 39,3 aan, dus iets was inderdaad niet goed. Uiteraard ook snel een PCR-test gedaan, maar de uitslag daarvan was zoals viel te verwachten – drie weken geleden heb ik mijn herhaalprik gehad en wat betreft de corona-aanpak heb ik nog altijd het volste vertrouwen in de wetenschap, de overheid en diens vaccinatie-strategie – negatief.

Jichtaanval
In eerste instantie leek alles erop te wijzen dat mijn plotselinge misère te maken had met mijn jicht, een pijnlijk fenomeen waarmee ik sinds mijn dertigste helaas bekend ben. Volgens de arts van de Huisartsenpost die mij ‘s avonds voor alle zekerheid bezocht, zou dat echter niet tot koorts moeten leiden. Alle waarden (hartslag, bloeddruk, saturatie) waren gelukkig goed; er was daarom verder geen reden voor nader onderzoek. Ik kreeg het paardenmiddel Diclofenac voorgeschreven om de jichtaanval te onderdrukken en antibiotica om een eventuele ontsteking tegen te gaan.

Blaasontsteking
Die eventuele ontsteking bleek een paar dagen later een zekere blaasontsteking te zijn. Dankzij de voorgeschreven medicijnen verdwenen in de loop van maandag en dinsdag de koorts en de pijn, maar in plaats daarvan kreeg ik last van diarree (bijwerking Diclofenac, zo leerde de bijsluiter) én moest ik om de haverklap plassen. Daarbij zat op een gegeven moment ook bloed bij mijn urine. Dat was even schrikken natuurlijk, maar de huisarts stelde ons snel gerust en constateerde nadat we wat urine bij haar hadden gebracht voor onderzoek dat het om een blaasontsteking ging. Met andere antibiotica zou het euvel nog gerichter aangepakt kunnen worden. Even leek het er zelfs op dat ik aan mijn derde soort antibioticum in 1 week tijd moest beginnen, omdat de kweek van de bacterie die de ontsteking heeft veroorzaakt, liet zien dat het beestje zich kwalijker gedroeg dan verwacht. Uiteindelijk moet afmaken van kuur twee toch volstaan. Hopelijk kan mijn blaasontsteking met deze antibiotica dus definitief de kop in worden gedrukt en kan ik binnen afzienbare tijd mijn abonnement op het toilet opzeggen. Met een tijdelijk terugtrekken van de bacterie schiet ik immers niks op. Liever nog even aan de pil dan straks weer plat…

Nog vermoeider
Bijkomstig gevolg van die paar dagen ziekte is dat ik me nu nog zwakker en vermoeider voel dan voorheen. De schaarse energie die ik als gevolg van mijn tumor en de behandelingen ervan bezit is immers door die blaasontsteking nog verder gereduceerd. Het voordeel is dat ik de laatste dagen wel het gevoel heb langzaam weer “de ouwe” te worden. En daarmee bedoel ik dus gek genoeg de “nieuwe Martin” die in de verste verte niet meer lijkt op de man die hij was voordat die hersentumor werd gediagnosticeerd. Zoals gezegd heb ik nu dus aan den lijve ondervonden wat het betekent om kanker te hebben en tegelijkertijd ziek te zijn. Hoe raar het ook klinkt, dat heeft ook voor wat blijdschap gezorgd. Blijdschap omdat ik dit nog niet te vaak heb meegemaakt. Kanker alleen is voorlopig meer dan genoeg…

Geef aan STOP Hersentumoren!
Van 28 oktober tot en met 5 november is het Internationale Hersentumor Week. Gedurende deze week wordt aandacht gevraagd voor deze relatief zeldzame vorm van kanker die jaarlijks zo’n 1500 mensen treft. Elke dag krijgen vier mensen in Nederland de diagnose ‘hersentumor’. De genezingskans van hersentumoren is momenteel nog altijd vrijwel nihil. Om hierin verandering te brengen, is meer geld voor onderzoek nodig. Misschien ben jij – of is een jouw dierbaren – het volgende slachtoffer.  Daarom heb ik een online collectebus gemaakt voor de Stichting STOP Hersentumoren. Hopelijk wil je een digitale donatie doen, voorzover je dat nog niet gedaan hebt. Scan de QR code en geef! Alle kleine beetjes helpen. Dank alvast!